قرآن، من شرمنده توام

دکتر علی شریعتی مینویسد:

قرآن، من شرمنده توام،
اگر از تو آواز مرگی ساخته ام که هر وقت در کوچه مان آوازت بلند میشود
همه از هم می پرسند - چه کسی مرده است؟
چه غفلت بزرگی که می پنداریم خدا فقط  تو را برای مردگان ما نازل کرده است

قرآن، من شرمنده توام،
اگر تو را از یک نسخه عملی به یک افسانه موزه نشین مبدل کرده ام 
یکی ذوق می کند که تو را بر روی برنج نوشته ، یکی ذوق می کند که تو را با طلا نوشته ، یکی ذوق می کند که تو را فرش کرده
یکی به خود می بالد که تو را در کوچک ترین قطع ممکن منتشر کرده ، و ......  آیا واقعا خدا تو را فرستاده تا موزه سازی کنیم ؟

قرآن، من شرمنده توام،
اگر حتی آنان که تو را می خوانند و تو را می شنوند‌
آنچنان به پایت می نشینند که خلایق به پای موسیقی های روزمره می نشینند
اگر چند آیه از تو را به یک نفس بخوانند ، مستمعین فریاد می زنند ” احسنت ....! ”   گویی مسابقه نفس است

قرآن، من شرمنده توام،
اگر به یک فستیوال مبدل شده ای
حفظ کردن تو با شماره صفحه ، خواندن تو از آخر به اول ، این یک معرفت است یا یک رکورد گیری ؟
ای کاش آنان که تو را حفظ کرده اند ، حفظشان کنی، تا این چنین تو را اسباب مسابقات هوش نکنند

 خوشا به حال هر کسی که دلش رحلی است برای تو.
آنان که، وقتی تو را می خوانند چنان حظ می کنند، گویی که قرآن همین الان به ایشان نازل شده است

آن چه ما با قرآن کرده ایم تنها بخشی از اسلام است که به صلیب جهالت کشیده ایم